Faalangst voor ieder examen

Het ging over angst. Mijn angst, wel te verstaan. Faalangst.

Omdat ik voor elk examen, hoe nietszeggend ook, huizenhoge angst voel. Compleet vast zit in mijn lijf en niet meer goed kan nadenken. Best lastig als je uit datzelfde brein wil putten in je examen. 

Het is alsof een deel van mijn brein in een grote, dikke mist is gehuld. Onbereikbaar. 

'Maak je er niet zo druk om'

‘Ah, je moet je er niet zo druk om maken’, zeggen mensen me dan. Alsof ik mezelf al niet duizenden keren heb toegesproken. En alsof dat ook maar een greintje helpt.

Zelfs als ik er echt 100 % van overtuigd ben van dat ik het heus wel haal, dan nog kruipt die miezerige angst in al mijn botten.

Ik heb me er mee weten te redden in mijn leven. Van eindexamen tot examen zwemofficial tot onlangs trainer Body & Mind Language.

Niet meer goed kunnen nadenken

Maar leuk is anders:

De hele dag die stress.

De onvrijheid

Het niet goed kunnen nadenken.

Doodmoe en soms zelfs migraine

Ik word er ook doodmoe van. Soms zo erg dat er migraine volgt.

Eigenlijk slaag ik altijd.

Alsof mijn brein naast die mist nog voldoende capaciteit over houdt.

Zoals bij eindgesprek met mijn hoogleraar, lang geleden. Ook toen kwam ik niet goed op woorden. Mijn helder denken zat verstopt.

Niet laten zien wat je werkelijk kan

Ik haalde het wel, met een mager 6’je.

De hoogleraar geloofde mij domweg niet toen ik later zei dat ik niet uit mijn woorden kwam. In de onderwijscommissie, waar we allebei in zaten, had ik toch ook geen moeite om mijn gedachten te uiten?

Na mijn laatste examen, die voor trainer BML, zei ik: nooit meer examens.

Nooit meer examens...

Maar dan….

Gegrepen door een nieuw virus: ik wil geestelijk verzorger worden. En daarvoor moet ik nog wel een academische opleiding volgen. Zo start ik na de zomer bij de VU in Amsterdam Dus: nog meer examens.

Een andere aanpak van de faalangst

De tijd is rijp voor een andere aanpak

Een gesprek met mijn meditatieleraar.

Zelf heeft hij regelmatig angst. Hij is namelijk een gerenommeerd karateleraar en ontvangt daarom regelmatig rake klappen. Dat hoort erbij. Als je vervolgens bang bent voor zo’n klap, dan verkramp je en kun je die karate wel vergeten.

De angst is er gewoon

Zie je het voor je?

De angst is er.

Daar kun je niets aan doen.

Waar je wel wat aan kunt doen is hoe je met die angst omgaat.

Lukt het je om bovenop de angst te gaan zitten, hem als het ware te berijden, dan krijg je vleugels.

Berijd je angst

Dat is wat mijn meditatieleraar zegt: berijd je angst.

Het brengt mij op een eigen voorbeeld.

Steile bergen, hoe verder je bij de top komt.

Voetje voor voetje schuifel ik over een heel smal paadje. Links en rechts van me gaat de helling stijl naar beneden. Beter om even niet te kijken.

Mijn wandelmaatje durft niet verder, maar ik wil verder. Hoger. Een nog mooier uitzicht.

Hij blijft achter, ik loop door.

Overal is de angst

De angst trekt mijn hele lichaam door. Dat is goed, ik kan het handelen.

Het maakt dat ik voorzichtig ben.

Tegelijk geniet ik. Van elke stap die ik maak, van het uitzicht, en ja, ook van de angst die een soort gat in mij trekt.

De angst toelaten in een Helende Reis

Het mooie is: ik ken die allesomvattende angst van Helende Reizen. Hoe vaak kwam daar niet een angst boven, die zo afschrikwekkend is dat ik er aanvankelijk voor terugdeinsde. Zeker niet durfde te voelen en toe te  laten.

Vriendelijke begeleiders helpen me. Ik voel me vallen in een zwart gat. Vallen, vallen, vallen oneindig. Angst die erger en erger word. Totdat: ik merk dat ik zweef. Vrij. Zonder wolken, zonder bodem, bevrijd.

Er is moed nodig

Het is de moed om door de angst heen te gaan. Die moed heb ik. Herken is als ik door klauter over de steilte heen.

De beloning volgt als ik bovenop sta. Onbeschrijfelijk (ik probeer het nu ook even niet)

‘Herinner je die herinnering’, moedigt mijn meditatieleraar me aan.

De examenangst is een ander soort angst, maar het helpt wel om jezelf te leren hoe je angst kunt berijden.

Je angst berijden zodat hij je niet verlamt

Daar ga ik dan maar voor.

Het is haast alsof ik uitkijk naar nieuwe angsten.

En misschien, als een examen nadert, ga ik ook wel naast mijn leraar op het dak zitten.

Ken jij terugkerende angsten?

Hoe zit het tussen jou en je terugkerende angsten?

Heb je de moed ze te berijden?

Of wil je daar begeleiding bij?