Hoe ze haar moeheid aflegde en haar grenzen ging bewaken

Ze bleef maar moe

Ze was bij me gekomen omdat ze zo moe was. Ze was al een paar keer bij de dokter geweest, slikte al staalpillen. Maar de moeheid bleef grotendeels.

We gingen zitten voor een Innerlijke Reis.

Noodgedwongen minder werken

Vooraf viel me al snel op hoe ze over zichzelf praatte. Een paar jaar geleden was ze haar eigen praktijk gestart als coach/therapeut en haar cliënten zijn lyrisch over haar. Een lieve, deskundige therapeut, die haar werk met hart en ziel doet.

Alleen, het putte haar uit. Noodgedwongen plande ze al minder sessies in, maar het hielp haar niet.

Altijd klaar staan voor de cliënt

Hoeveel uur werk je dan?, vraag ik?

Dat wist ze niet precies. Als iemand belde, plande ze die in. Met ruime marges tussen de cliënten door, want het liep altijd wel uit. Want dan was ze nog niet klaar, of de cliënt stelde net voor het eind nog zo’n vraag dat ze onmogelijk kon stoppen.

Ze was ook doodsbang dat ze haar cliënten tekort deed. Dat ze niet genoeg gaf. Een thema dat ze al vaker had aangeraakt. 

Wanhopig

Keer op keer nam ze zich voor om op tijd te stoppen. Maar het overkwam haar gewoon.

De wanhoop spatte van haar gezicht.

Doe je ogen maar dicht, zei ik.

Een enorme kracht in zichzelf

Ze gaf zich over aan mijn stem.

Zakte weg in de wanhoop, waarop die haar losliet.

Ze kwam uit bij een enorme kracht in zichzelf, een kracht die door haar hele lichaam heen stroomde, die maakte dat ze ervaarde hoe het was om voor zichzelf te kiezen en haar grenzen aan te geven aangeven.

Energie straalt uit haar ogen

Ik zag de moeheid uit haar gezicht verdwijnen. Ze opende haar ogen en ik werd haast omver geblazen door de energie die eruit sprak.

'Cliënten gingen vanzelf op tijd naar huis'