Het leek alsof hij de inbraak goed had verwerkt. Maar jaren later komt het terug in nachtmerries: de man met de bivakmuts. Al in het intakegesprek maakt hij kennis met een stukje van zijn stevige energie.
Zijn haar is dun, nog net niet spierwit. Het hangt in slierten langs zijn hoofd. Hij slikt zichtbaar. Zijn ogen dwalen af, naar buiten.
Haast toonloos vertelt hij hoe hij wakker schrikt van een geluid. Een onbekend geluid op het balkon. De avond ervoor hebben ze een feestje gehad, hij is net 30 geworden, nu bijna 35 jaar geleden.
Hij voelt dat zijn vrouw naast hem ook wakker is, maar durft haar niet aan te kijken. Door de dunne gordijnen ziet hij een schim. Hoe kan dat? Niemand kan op dat balkon komen, ze wonen toch zeker 4 hoog? En de buren, die aan de andere kant hun balkon hebben, zijn op vakantie.
Zijn lichaam bevriest
Zijn gezicht wordt nog bleker dan het al was, zijn bewegingen vallen compleet stil. De inbraak, want dat was het, lijkt vastgeschroefd in zijn lichaam.
Hij vertelt nog hoe de inbreker hun balkondeur probeert dicht te doen, hoe hij zelf naar de deur snelt en de man probeert tegen te houden. Er ontstaat een schermutseling, de ruit van de balkondeur breekt en de man vlucht weg. Wat in zijn geheugen ingeprent lijkt is de bivakmuts die de inbreker droeg.
Het beeld van de bivakmuts
Mijn cliënt heeft slachtofferhulp gekregen. Die persoon hielp bij de praktische zaken als aangifte doen. Ze liet hem praten over het voorval en raadde aan om er ook met vertrouwden over te praten. En ze zei dat het goed was om iets als mindfulness te doen. Dat heeft hij allemaal gedaan. Het hielp. Als de inbraak nog wel eens bovenkwam, dan hield hij zichzelf voor dat het toch allemaal goed was afgelopen. Na een paar weken sliep hij de meeste nachten weer door en kon hij zijn normale ritme oppakken.
Tot kort geleden. Er werd ingebroken bij een vriend van hem en ze hebben het er samen uitgebreid over gehad. Sinds die tijd slaapt hij slecht en komt die bivakmuts alsmaar terug in zijn dromen. Nachtmerries. Hij komt slaap te kort en is overdag steeds vaker een chagrijnige versie van zichzelf.
Eerst werken aan draagkracht
Het is pas het intakegesprek, dus de behandeling komt later. Duidelijk is dat het trauma van de inbraak nog vast zit in zijn lichaam. Dat moet eruit. Hoeveel sessies er nodig zijn, kan ik niet inschatten. Dat hangt af van zijn draagkracht en hoe gemakkelijk zijn systeem (lichaam) de restenergie van het trauma los kan laten. Wat in ieder geval helpt is als we zijn draagkracht proberen te vergroten.
Ik vraag hem waar hij energie van krijgt; waar hij echt heel blij van wordt. Hij vertelt dat hij dol is op fietsen, racefietsen. Hij doet zo op een avond een rondje van 100 kilometer. Terwijl hij dat zegt, zie ik hoe hij zijn rug strekt en hoe zijn ogen gaan leven. Dan zakt hij weer in. Het komt er de laatste tijd niet zo van, omdat hij zich vaak zo moe voelt.
Denk aan je mooiste fietstocht
“Denk eens aan je mooiste fietstocht”, draag ik hem op.
Hij vertelt over een tocht van drie maanden geleden. Alles deed mee om er een perfecte toch van te maken. Een frisse zomeravond, de zon nog boven de horizon, een licht briesje, zijn benen draaiden rond alsof er geen moeheid bestond. Een genieten zonder einde.
“Waar voel je dat in je lichaam”, ga ik door.
Even kijkt hij bedenkelijk, maar al snel breekt de glimlach weer door. Het is een kracht die in zijn armen zit. Een kracht die voelt als een dik touw, een kabeltouw, een eindeloos kabeltouw, dat tintelt en sparkelt.
“Prachtig”, roep ik. Blijf met al je aandacht daarbij en blijf erbij en blijf erbij. En herhaal deze oefening elke dag totdat je de volgende keer bij me komt. Dit geeft je kracht, draagkracht. En helpt je straks om ook de negatieve spanning in je lijf te verdragen en zelfs te verminderen. Maar daar beginnen we de volgende keer aan.”
Ietsje zwieriger
Als hij opstaat, en voor me uit naar de deur loopt, lijkt het net of zijn haar wat zwieriger rond zijn hoofd valt.
foto van Simon Wijers op Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties