Niet langer zoveel pleasen

Ze is bij me gekomen omdat ze nooit weerwoord geeft en snel het gevoel heeft dat mensen haar niet aardig vinden. Als iemand boos tegen haar doet, trekt ze zich in zichzelf terug en denkt: ‘Hij vindt me niet aardig.’ Als iemand een andere mening verkondigt dan zij, maakt ze zich voorzichtig uit de voeten, bang dat de ander haar niet aardig vindt. Familiebijeenkomsten gaat ze uit de weg omdat ze een continu gevoel heeft dat ze er niet bij hoort.

Terug in haar jeugdjaren

In de regressiesessie komt Eline uit op een herinnering waarin haar moeder haar als kleuter in de woonkamer heeft gezet met de deur op slot. Ze voelt een immense eenzaamheid.

Als ik haar vraag waar ze die eenzaamheid het meeste voelt, wijst ze op haar hartstreek. Haar gezicht vertrekt erbij.

Bij het gevoel blijven

Nu is het belangrijk dat ze bij dat gevoel blijft, hoe raar dat misschien ook klinkt. Want door de eenzaamheid welkom te heten en tot in al haar vezels te voelen, zal ze merken dat de intensiteit afneemt. Ik weet dat dat zwaar is. Eenzaamheid wil je niet voelen.

Ik moedig Eline aan om te blijven voelen en ja, na een poosje komt er een andere emotie omhoog. Het is verdriet. Verdriet, die als een klem op haar borst drukt. Ook nu moedig ik haar aan om met alle macht bij dit gevoel van verdriet te blijven. Verdriet van alle keren dat haar moeder haar verwaarloosde, van alle keren in haar leven dat ze verdrietig was en het misschien niet wilde laten zien.

Je mag huilen

Er welt een snik omhoog. Ze snottert. Veegt met een snel armgebaar de tranen weg bij haar ogen.

“Huil maar. Huil maar alle tranen die je nog nooit hebt gehuild. Nu mag het.”

En ja, Eline huilt en huilt en huilt. Totdat er geen traan meer komt. Ze schokt nog wat na en valt stil.

Een grote stilte

Ik laat haar totdat haar gezicht een soort sereniteit over zich krijgt. Ik vraag haar wat er nu is.  Ze voelt stilte in zich. Een groot veld van stilte.

Ik weet, dit is de weg terug omhoog. Deze ervaring geeft haar kracht, een kracht die mogelijk voor lange tijd bij haar blijft. Ook als ze weer in het dagelijks leven staat.

Tijd voor de volgende stap in de sessie: een denkbeeldig gesprek met haar moeder. Een gesprek dat ook heftig kan zijn, omdat Eline nu haar moeder de pijn van toen laat ervaren, iets waar ze als klein kind niet toe in staat was.

Een denkbeeldig gesprek met haar moeder

Het gesprek van Eline met haar moeder stokt. Ze begrijpt al snel dat haar moeder niet anders kon dan ze deed. Die had weer van haar moeder nooit iets vriendelijks te horen gekregen en vaak de verzuchting gehoord dat ze er beter niet kon zijn. Maar toch. Elines moeder was een volwassene en had beter moeten weten.

Nee, meer wil ze niet zeggen.

Kan Eline haar moeder vergeven? Hooguit voor 50 procent. Volledig vergeven krijgt ze niet voor elkaar. Dat betekent dat er nog meer dwars zit, anders had ze haar moeder volledig en ruimhartig kunnen vergeven.

De reactie van de ander doet er niet meer toe

Maar voor nu is het goed. Ik zie hoe rood Elines wangen zijn: haar hoofd gloeit vast van alle energie die door haar heen is gegaan. Ze heeft hard gewerkt in deze sessie en we zijn ook al weer 2 uur verder. Tijd om te stoppen. We ronden de sessie af.

Een week later krijg ik een mailtje: een nicht is langs geweest en heeft haar allerlei verwijten gemaakt. Onterecht vindt ze. Anders dan anders bleef ze staan, ze hoorde haar nicht aan, liet haar razen. En.... niets. Er kwamen deze keer geen gedachten als ‘oh, ik heb het fout gedaan, nu vindt ze me niet meer aardig.’ Voor het eerst voelde hoeveel kracht ze eigenlijk in zich heeft.